O ki, bin kâfirden bin beter kâfir!Dışında gizli kir, en içi zifir...
Öyle bir zifir ki, özde siyahlık;
Siyahdan da kara ruh, kapkaranlık...
En boğucu duman, hep sırtdan hançer!
Dışımda benden de, içimde kanser...
En büyük Rasûl’e, sessiz vurucu!
Tahrîb içün, her an tuzak kurucu...
Büyük Ömer bile, hem de Fârûk’ken;
Onları, Huzeyfe O’na bildiren...
Seâdet asrının en gizlileri...
Nûr’a zıd karanlık; kuyu dipleri...
Onbeş asır sonra, erirken mü’min,
Nûr sanılır zulmet, kör kuyu zemîn!.
İblisdendir kânûn; mil çekmiş gözler!
Hakk’la ölçmek kalkmış, bulanmış özler!
Münâfıkda hedef, gömmekdir Hakk’ı!
Hakk yerine dikmek; put yapmak halkı!..
“Halk irâdesi, oy...” gûyâ tapılan!
“Hâkimiyyet” bile, Hakk’dan çalınan...
Rubûbiyyet vermek içün de halk’a;
Parti parti yem... Halk, halk’a zoka...
Devletle hükûmet, modeldir haç’dan!
Ve yekûn cemiyet, kaçmışdır Hakk’dan!..
Demode olanı, kaparlar garb’dan;
Hurdalığa dönmüş, altüstdür meydan...
Nice bin “merâsim”, dindir ikrâhsız;
Haç, hançerken kalbde, hilâl nabızsız...
Dışından bakınca, işte manzara...
Aklı ermez halkın, derin sırlara!..
Aslında “tanrı”, hep, “üstdüzey” kişi!
“Halk adına!” deyip, düzerler fişi!..
Kaymağı, bunlarla finoları yer!
Halka, “hâkimiyyet!” pek boldur, yeter!!!
“Bölünmezmiş ulus”, çiftlikmiş vatan!
Devlet görünerek, mafyadır kapan!..
Yehûdî diliyle “ulus”dur millet!
“Sürü” demek (ulus); bu kadar kıymet...
“Egemenlik!” gökden, yere inince,
“Sürü oldu kullar”, çıfıt keyfince...
“Sürü” varsa uysal, tam güder çoban!
Çoban köppekleri, dönerken devrân...
“Halk adına!” ancak, tanrılar söyler!
Halk, kendi adına, sâdece dinler...
Zulme karşı, “dilsiz şeytansa” millet,
Yeter ona, hattâ, artar bu zıllet...
Allah’ın nûriyle bakan göz hani?
Kaç yüzde birdir, o Nûr mü’mini?..
Münâfık da işde, baştadır şimdi!
Dünyâ küfre esir, paryadır şimdi...
Îmân mîzansa tam, gizli kalamaz;
Kapaklanır hâin, düşer, kaçamaz!
Ve çekilir silah: “Teslim ol!” denir;
O Nûr’un namlusu, dize getirir...
17.4.1993
