Fâtih’in tuğrasısın Fetih’de Ayasofya!
Fâtih’se, hadîslerle emredilen Dünyâ’ya…
Kök mahrûmu öyleyse, kusmalıydı müzelik;
Vakfı tahrîble batıb la’net ve bedduâya...
Bu ne acı hicrân ki, çapı fezâlardadır;
Hayır, belki son asır Moğol nâralarıdır!
Palikarya fâşetse, ruznâmeye gelecek;
Gebe yaşayanların, neyse o suçlarıdır...
Sen ağla Ayasofya! Gözyaşındır Marmara!
Sultanahmed de hasret, bir başka ezânlara!
Yarasalar yukardan, karanlığı dokurken;
İnilemez satıhdan, derindeki sırlara...
Sabret ve sık dişini, sırra (rehinsin) şimdi!
Kölelerine haçlı, böyle saltanât verdi!
İlelebed pâydâr bir zulüm aslâ olamaz;
Sabret, dedirtir Mevlâ: “Bu vahşet de devrildi!”
27. Ramazan 1408
Cum’a 13. Mayıs 1988 J.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder